به نام خدا

عکس زیر بارگاه حضرت خدیجه سلام الله علیها قبل از تخریب است.

حضرت خدیجه سلام الله علیها ،دختر خُوَیلِد ،نخستین همسر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و مادر حضرت زهرا سلام الله علیهاست. حضرت خدیجه قبل از بعثت با پیامبر ازدواج کرد و اولین زن و به عقیده برخی نخستین کسی است که به وی ایمان آورد و همه ثروت خود را در راه نشر اسلام به کار گرفت.

 اما این بارگاه دیگر وجود ندارد!

آیا به راستی ساخت بارگاه برای احترام و بزرگداشت شخصیتی به معنای پرستش شخص است؟ چگونه است که در زمان حیات چنین شخصیت هایی ملزم به احترام به آن ها هستیم ولی پس از مرگ نه!

سفارشات مکرر قرآن در مورد احسان به پدر و مادر یک طرف و ام المومنین بودن حضرت خدیجه (س) در طرف دیگر.در روایت اهل سنت داریم ابوبکر از رسول خدا(ص) نقل می‌کند: «مَنْ زَارَ قَبْرَ وَالِدَیْهِ أَوْ أَحَدِهِمَا فِی کُلِّ جُمُعَةٍ فَقَرَأَ عِنْدَهُمَا یس غَفَرَ اللهُ لَهُ بِعَدَدِ کُلِّ حَرْفٍ ^{مِنْهَا»؛[1]} هر کسی که قبر پدر و مادرش، یا یکی از آنها در هر جمعه زیارت کند، و بر مزار آنها سوره یاسین را بخواند، خداوند به تعداد حروف این سوره او را مورد غفران خویش قرار می‌دهد.

وهابیون با قبری که هیچ نشانی ندارد و قابل شناسایی نیست چگونه به این روایت ها عمل می کنند؟ اصلا مگر نه این است که زیارت قبور را شرک می دانند؟!!!

آیا برای اثبات مسلمانی خود باید چنین اعمالی انجام داد؟ و اگر بارگاهی ساختیم یعنی برای خدا شریک قایل شده ایم؟ کدامین عقل سلیمی چنین ادعاهای کور را می پسندد؟

اگر احترام به مرده ها شرک است چرا سرسپردگی سران وهابیت به اربابان زنده آمریکایی شان که هم مسلمان نیستند و هم ظلم را به تمام معنا اجرا کرده اند شرک نیست؟

آیا جز این است که وهابیت ملعون می خواهد اثری از اسلام محمدی نماند؟!

^{[1] مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 89، ص 293، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.؛ حسنی شجری جرجانی، یحیی بن حسین، ترتیب الامالی الخمیسیة، ج 2، ص 169، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1422ق؛ ابن أبی السرور مقدسی حنبلی، محمد بن إبراهیم، الکلام على وصول القراءة للمیت، ص 222، الدار الأثریة، چاپ اول، 1430ق.}